Saturday, February 04, 2012

ငယ္ငယ္တုန္းက ကြ်န္ေတာ႔္ဘ၀....ေပ်ာ္စရာေကာင္းလို႔ ေမ႔မရ....


ဘယ္လိုနည္းနဲ ့မွ ျပန္မရနိုင္ေသာဘဝတြင္ အခုကြ်န္ေတာ္တို ့tag ပို ့စ္ေရးတဲ ့ငယ္ဘဝ ဟာအဓိက က်တဲ႔ ဘဝတခုပါ။ လူၾကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္လာဖို႔ ဆိုတာ ကေလးဘဝကို မျဖတ္ေက်ာ္ပဲ နတ္ေရကန္ထဲ ခ်လိုက္သလိုမ်ိဳး အုံဖြ ဆိုျပီး မျဖစ္လာနိုင္ပါ။ ဒီေတာ့ အားလုံးေသာ တကမၻာလုံးမွာရွိေသာသူေတြဟာ
ကေလးဘဝကိုျဖတ္သန္းလာခဲ့ၾကရတဲ့သူေတြမို႔ ငယ္ငယ္ကမေမ့နိုင္စရာအျဖစ္အပ်က္ ကိုယ္စီေတာ့ ရွိၾကမွာအေသအခ်ာပါ။

အေမ့သားရဲ့ ငယ္ဘဝ

ရန္ကုန္သစ္ရပ္ကြက္ေလး၏ ေအာင္ေဇယ်(၁)လမ္း-ယာတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို ့မိသားစု အိမ္ေလးဌား ေနၾကသည္။ အေဖ့ရဲ့မိဖ၊ အေမ့ရဲ့မိဖေတြက ကြ်န္ေတာ္တို ့နဲ ့(၄)လမ္းသာျခားေသာ(၆)လမ္း-ဝဲ တြင္ေနထိုင္ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ အေမတို ့ဖက္တြင္ေတာ႔ေျမးဦးျဖစ္၍ အဖိုး၊အဖြား၊အေဒၚမ်ား အလိုလိုက္ခံရေသာသူ တစ္ေယာက္ေပါ့။ အေဖတို ့ဖက္မွာေတာ့ ေမာင္နွမမ်ားေသာ အေဖတို႔ မိသားစုေၾကာင့္ေျမးဦးျဖစ္ခြင့္မရပဲ ဒုတိယ အၾကီးဆုံးေျမးတဦးျဖစ္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ေၾသာ္ .....ေျပာရအုံးမယ္
ကြ်န္ေတာ္႔ဆီမွာ ဝမ္းကြဲေမာင္နွမ  (၂၃)ေယာက္ရွိတယ္ဗ်။စိတ္မညစ္ပါနဲ ့ဗ်ာ အလြမ္းေျပ ေရးျပပါ့မယ္။ နာမည္ေလးေတြကို သတိတရေရးခ်င္မိလို႔ပါ။ ေလးေလးႏြယ္၊ ေနမ်ိဳးဦး၊ျမတ္သူေအာင္၊ ၾကဴၾကဴလြင္၊ ပြင့္ျဖဴေအာင္၊နွင္းနွင္းဦး၊အိအိထြန္း၊ေက်ာ္သီဟ၊နုနုေဝ၊ဆန္းထြန္းေအာင္၊ေအာင္သီဟ၊ေအာင္ေကာင္း၊ ျဖဴျဖဴသင္း၊
ဇင္သူျငိမ္း၊သိဂီႌထြန္း၊သီရိတင္ဦး၊စႏၵီတင္ဦး၊လြင္မင္း၊ ခိုင္သီတာေက်ာ္စိုး၊ ေအာင္ကိုကိုစိုးလင္းညြန္၊ ေအာင္ကိုကိုမ်ိဳးလင္းညြန္၊ခန္႔ထူးေအာင္၊သဲသက္သက္ထူး ။
သူတုိ႔ဟာ ကြ်န္ေတာ္အပါအ၀င္ အေဖဖက္၊အေမဖက္မွေတာ္စပ္ရေသာ ေမာင္နွမ ဝမ္းကြဲမ်ားပါ။
ဒီထဲကတခ်ိဳ့ေသာ ေမာင္နွမေတြကေတာ႔ ကြ်န္ေတာ႔္ကို ဓါတ္ပုံသာျမင္ဖူးသူေတြရွိသလို၊ တျခားေမာင္နွမ မ်ားေခၚလို႔ ေရာေယာင္ျပီး ကိုၾကီး ဟုလိုက္ေခၚသူေတြလည္းရွိတယ္။ေမာင္နွမမ်ားေတာ့ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသလို စိတ္ညစ္စရာလည္းေကာင္းပါတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ မနက္မိုးလင္းတာနဲ ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမာင္နွမ အဝတ္ထုပ္ေလးကိုယ္စီယူျပီး (၄)လမ္းသာျခားေသာ အဖိုးအဖြားတို ့အိမ္သို ့ ခ်ီတက္ၾကေလျပီ။ ခုေလာက္ဆို တျခားေသာေမာင္နွမမ်ားဆုံေနေလာက္ျပီ။ လမ္းထဲ၀င္လိုက္တာနဲ႔ ဆူညံစြာ ေမာင္နွမေတြရဲ့အသံကို ၾကားေနရေလျပီ။ ဒီေန ့ဘာကစားနည္းကစားၾကမယ္ဆိုတာ စဥ္းစားၾက ေျပာၾကနဲ႔ ပြက္ပြက္ကိုဆူေနေတာ့သည္။
အိမ္အေပၚထပ္ ဝရံတာမွ အေဖ႔ရဲ့အေဖ ၊အဖိုး လွမ္းဟန့္ေတာ့မွ  ေခါင္းေလးေတြပုသြားၾကသည္။ ေျပာစရာတခုက်န္ခဲ ့တယ္ဗ် ပတ္ဝန္းက်င္က ကြ်န္ေတာ္တို ့အိမ္ကို သရက္ေတာေက်ာင္းတိုက္တဲ႔၊တန္းလ်ားမွာ ေမာင္ႏွမေတြစုျပီးေနေသာေၾကာင္႔ျဖသ္သည္။ ျပီးေတာ့ သြားမထိနဲ ့က်ီးမ်ိဳးေတြတဲ့၊ဟုတ္တယ္ဗ်၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမာင္နွမေတြထဲကတစ္ေယာက္ ေယာက္နဲ ့ေယာင္လို ့မ်ားရန္မျဖစ္နဲ႔ ရွိရွိသမ်ွ ေမာင္နွမအျပင္ အေဒၚေတ၊ြဦးေလးေတြပါ အကုန္လုံး လမ္းေပၚေရာက္လာၾက၍ က်ီးမ်ိဳးဟုေျပာၾကျခင္းျဖစ္သည္။ငယ္ငယ္က ကစားၾကတဲ႔ ကစားနည္းေတြထဲတြင္ တူတူပုန္းတမ္းကေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆုံးျဖစ္သည္။ အဖိုးတို႔အိမ္သည္ ေလးခန္းတြဲ နွစ္ထပ္ျဖစ္၍ ပုန္းစရာေနရာ ေပါမ်ားသည္။လိုက္ရွာရသူအဖို ့မလြယ္ေပ။သည့္ထက္ဆိုးသည္ကား ေမာင္နွမမ်ား အက်ႌခ်ိန္းဝတ္၍ လိုက္ရွာသူကို မ်က္လွည့္ျပျခင္းက ရယ္ေမာစရာေကာင္းလွသည္။ အစ္မရဲ႔ ဂါဝန္ကိုယူဝတ္၍ အစ္မဟန္ေဆာင္။ညီမအက်ႌကို ယူဝတ၊္ ညီမေတြက ကိုယ္ေတြအက်ႌယူဝတ္နဲ႔ အုံးအုံးညံေနေတာ႔သည္။ ပ်င္းလာလ်ွင္ တျခားနည္းေျပာင္းကစားၾကျပန္သည္။ တျခားသူစိမ္းပါစရာမလိုပဲ ေမာင္နွမမ်ားနဲ႔ပင္လူျပည့္ ေနတတ္သည္။ ခိုတြန္းတမ္း၊ ကင္းပူဟုေခၚေသာအုန္းမုတ္ခြက္စီ၍ ေဘာလုံးနဲ ့ပစ္တမ္း၊ ဒီဆြဲတမ္း၊ ဂုတ္ပိုးခြ၍ အထုပ္ပစ္တမ္းတြင္ ေယာက်ာၤးေလး၊မိန္းကေလးမရွိ အစ္မေတြညီမေတြေပၚလည္းအတင္း ခြတက္၍ေဆာ့၊ ကိုယ္႔ညီအစ္ကိုေတြေပၚလည္း ဂါဝန္၊စကပ္တကားကား အတင္းတက္၍ ေဆာ့ခဲ့ၾကတာ ေတြက မေမ့နိုင္စရာပါ။ တုပ္ဆီးတိုးတမ္း၊ ေၾကာင္စိမ္က်ားဟုေခၚေသာ ေျပးတန္းလိုက္တမ္း၊ ေက်ာက္ရုပ္ ေက်ာက္ပ်က္ကစားနည္း၊ေရွြစြန္ညိဳကစားနည္း၊အစ္မညီမေတြနဲ ့တြဲျပီးအီစြပ္ၾကိဳးခုန္တမ္း၊ ကုလားမစီးနင္းတမ္းေဆာ့သလို အစ္မညီမေတြကလည္းကိုယ္ေတြနဲ႔ တြဲ၍ေဘာလုံးကန္၊ သေရပင္ပစ္၊ေဂၚလီရုိက္၊အံစာေခါက္၊ဒိုးဇက္ေဆာ့မရုိးနိုင္မကုန္နိုင္ေသာကစားနည္းမ်ားကိုေမာင္နွမေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါး ပါးေဆာ့ခဲ့ၾကတယ္။ ထိုိထုိေသာေမာင္နွမ ေတြထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ရယ္၊ျမတ္သူေအာင္ဆိုတဲ ့ကြ်န္ေတာ္ေအာက္ကညီရယ္က အျငင္းအသန္ဆုံးဟု နာမည္ေပးခံထားရသည္။ ေဆာ့ၾကသည္၊ေပ်ာ္ၾကသည္၊ျငင္းၾကသည္၊ ျပီးရင္ရန္ျဖစ္ၾကသည္။
ထိုအခ်ိန္သည္ ညမိုးခ်ဳပ္၍လူစုခြဲခါနီးအခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ရန္ျဖစ္လ်ွင္ညီမေလးကို လက္ကဆြဲ၍ ျပန္မယ္ညီမေလး သူတို ့နဲ ့မေခၚဖူး မေဆာ့ဖူးဆိုကာ ညီမေလးလက္ကိုဆြဲ၍ အိမ္ျပန္ၾကေတာ့သည္။ ေနာက္တမနက္လင္းေတာ႔ ထုံးစံအတိုင္းေမာင္နွမေတြျပန္စု ျပန္ေဆာ့ ျပန္ျငင္း ျပန္ရန္ျဖစ္နဲ ့ ငယ္ဘဝေလးကို ျပန္အမွတ္ရမိသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ေမာင္နွမေတြတြင္ထူးျခားေသာအမွတ္အသားရွိသည္။ ဤသည္ကား အဖိုး၏တခ်က္လြတ္အမိန္႔န ဲ႔ညွပ္ရေသာ ဆံပင္ပုံစံပင္ျဖစ္သည္။ေယာက်ာၤးေလး မိန္းကေလးမရွိ အားလုံးညွပ္ရေသာပုံစံက ေရွ့တလက္မ ေနာက္ေျပာင္ဟုေခၚေသာ္ ဦးစမုတ္ေကပင္ ျဖစ္သည္။ ဆံပင္ရွည္၍ ညွပ္ရခါနီးတြင္ အဖိုးတို ့အိမ္သို႔ေမာင္နွမေတြသိပ္မသြားခ်င္ေတာ့ေပ။ ထိုအခါအဖိုးသည္လူလြတ္၍ေခၚခိုင္းသည္။ ဟိုေမာင္နွမေတြ မလာတာတပတ္ရွိျပီ။ဘာျဖစ္လို႔ ညာျဖစ္လို႔ လည္းဟုေမး၍ ေခၚခိုင္းသျဖင့္သြားရျပန္သည္။ ေရာက္လာတာနဲ႔ ေသခ်ာသည္က တန္းစီ၍ ဦးခင္ညိဳ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္သို ့သြား၍ ေသာင္းေသာင္းညဏ္ေကဟုေျပာကာ တေယာက္ျပီးတေယာက္ပုံစံမကြဲ တစက္ရုံထုတ္ေတြျဖစ္ရျပန္သည္။အဖိုးနာမည္သည္ဦးေသာင္းညဏ္ျဖစ္သည္ေၾကာင္႔ေသာင္းေသာင္းညဏ္ေကျဖစ္ ရျခင္းပါ၊ ကြ်န္ေတာ္ ေလးတန္းနွစ္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို ့မိသားစု အဖိုးအိမ္သို ့ေျပာင္းေနၾကရသည္။ေမာင္နွမေတြကေတာ့လူစုံတာနဲ ့ေဆာ့ျမဲ ဆူျမဲ ျငင္းျမဲ ရန္ျဖစ္ျမဲ ပါပဲ။ ကြ်န္တာ္ငယ္ငယ္ကစာေတာ္သည္။မူလတန္းမွ ကိုးတန္းအထိနွစ္စဥ္ဆုရသည္။ မွတ္ညဏ္ေကာင္းသည္ သိုေသာ္ ဝိရိယမရွိေပ။နွစ္စဥ္နွစ္တိုင္းအေဖ႔ရဲ့ နွစ္ပင္လိမ္ ဝါယာၾကိဳးသည္ ကြ်န္ေတာ္ ရဲ့ အေကာင္းဆုံးနည္းျပပင္ျဖစ္သည္။ ပထမလပတ္တြင္ အဆင့္(၂) ဒုတိယလပတ္(၅) တတိယလပတ္(၁၂)
ထိုအခါ ကြ်န္ေတာ္ရဲ ့ငယ္ေဖာ္၊ တနည္းအားျဖင့္ဖြားဖက္ေတာ္ ျဖစ္တဲ ့အိမ္ေရွ့က အုန္းပင္ကိုဖက္၍ နွစ္ပင္လိမ္ဝါယာနဲ ့(၂)ခ်က္ေလာက္အားေပးလိုက္လ်ွင္ အဆင့္(၁)သို ့ခုန္တက္သြားေလသည္။ မဆူမရုိက္လိုက္ အဆင့္က်လိုက္ ျပန္အရိုက္ခံလိုက္ ဆုရလိုက္နဲ႔ ငယ္ငယ္ကေက်ာင္းသားဘဝက္ိုျဖတ္သန္း ခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာင္းသားဘဝသူငယ္ခ်င္းမ်ားထဲတြင္ စံပယ္၊မိစိုး၊သီတာျမင္႔ နဲ႔ ဟန္မိုးထြန္း၊သန့္ေဇာ္ေအာင္ တို့သည္ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အတူတူ  ေက်ာင္းသြားေဖာ္အရမ္းရင္းနွီးတဲ ့သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။ စံပယ္ရယ္ ကြ်န္ေတာ္ရယ္က တစ္လမ္းထဲအတူေနသူေတြ။ ေက်ာင္းျပန္မိုးရြာပါက လြယ္အိတ္၊ အက်ႌ ရွိသမ်ွေပး၍ တန္းလန္းနဲ ့ေျပးကာမိုးေရခ်ိဳးရင္းအိမ္ျပန္သည္။ လမ္းတြင္ေဘာလုံးဝင္ကန္သည္။ ေျမာင္းထဲဆင္း၍ ငါးဖမ္းသည္။သူတို ့ကအိမ္ကို လြယ္အိတ္ဝင္ေပး ေပးၾကသည္။အခုေတာ့ အရင္က သိပ္ခ်စ္ၾကတဲ ့ေမာင္နွမေတြ ၊သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ခြဲခြာ ကာ တစ္ျပည္ျခားကို ေရာက္ေနရျပီ။ ေမာင္နွမေတြလည္းအိမ္ေထာင္က်သူ က်၍ ကိုယ္ေတြပင္လ်ွင္ ဘၾကီး၊ဦးေလးျဖစ္ေနေလျပီ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္းတကြဲတျပားစီျဖစ္ၾကျပီ။ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ပီတိျဖစ္ကာ ငယ္ငယ္တုန္းကလို ေမာင္နွမေတြ တရုံးရုံးနဲ ့ျပန္ေဆာ့ခ်င္သည္။ ေပ်ာ္ခ်င္ပါးခ်င္သည္။ ျငင္းၾကခုန္ၾကမည္၊ ျပီးရင္ရန္လည္းျဖစ္ခ်င္ေသးသည္။
ခိုတြန္းတမ္းကစားခ်င္သည္။
ကင္းပူေပါက္တမ္းကစားခ်င္သည္။
ဒီဆြဲတမ္းကစားခ်င္သည္။
အထုပ္ပစ္တမ္း။ေၾကာင္စိမ္က်ား။
ေက်ာက္ရုပ္ေက်ာက္ပ်က္။ေရြွစြန္ညိဳ။
တူတူပုန္းတမ္း။အန္ဇာေခါက္မယ္
သေရပင္ပစ္မယ္။ ဒိုးဇက္ေဆာ့မယ္။
ေဂၚလီပစ္မယ္။ၾကိဳးခုန္ၾကမယ္။
ကုလားမစီးနင္းမယ္။တုပ္စီးတိုးတမ္း...........ဟင္းးး
 ေၾသာ္ .....အခုေတာ့ ကစားခ်င္ရုံပဲရေတာ့မယ္။ ျပန္လည္ဝယ္ယူလို ့လည္းမရေတာ့၊ ျပန္လည္ စုစည္းဖို႔လည္း မျဖစ္နိုင္ေတာ့၊ သတိရပါတယ္ ညီအစ္ကိုေမာင္နွမေတြရယ္၊
တမ္းတပါတယ္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားရယ္။

ေလးစားစြာျဖင့္
(အေမ့သား)
(၄-၂-၂၀၁၂)

5 comments:

  1. ေမာင္နွမေတြ အမ်ားၾကီးနဲ႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေသာငယ္ဘ၀အေၾကာင္းေလးကို လာဖတ္သြားပါသည္။။
    ဘယ္ေတာ႔မွ ျပန္မရနိုင္ေတာ႔တဲ႔ဘ၀ေလးကို လြမ္းမိပါသည္။

    ReplyDelete
  2. ငယ္ဘဝဆိုတာလူသားတိုင္းအတြက္အႏိႈင္းမဲ့တမ္းတဖြယ္အစိတ္အပိုင္းေလးတစ္ခုပဲ အေမ့သားေရ။
    ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့အေမ့သားရဲ႕ငယ္ဘဝေလးကိုဖတ္သြားတယ္ေနာ္။
    စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။

    ေမတၱာျဖင့္
    အန္တီတင့္

    ReplyDelete
  3. ေပ်ာ္ဘို႔ေကာင္းလိုက္တာေနာ္... လြမ္းေလာက္ပါေပရဲ႕... ေသာင္းေသာင္းဥာဏ္ေကနဲ႔ ရိုက္ထားတဲ႔ ငယ္ငယ္ကပံုေလးပါတင္ေပးသင္႔တယ္... :D

    ReplyDelete
  4. ေမာင္ႏွမေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ အားက်လိုက္တာ.. အေတာ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့မွာ ေသခ်ာတယ္။

    ReplyDelete
  5. ေအေအဘီ အဖြဲေတြစုျပီး ငယ္ငယ္တုန္းက ကစးနည္း တခုခု ကစားရရင္ ေကာင္းမယ္။

    ReplyDelete