ေလွာင္အိမ္

ေရႊတိဂုံဘုရားကိုမနက္ေစာေစာေရာက္၍ဘုရားဝတ္ျပဳဆုေတာင္းမႈမ်ားျပီးေျမာက္၍ေလွကားအတိုင္းေျခ

လ်င္ဆင္းလာခဲ့သည္။ မဟာဝိဇိရဘုရားဖက္သို႔ကူးမည့္တံတားအနီး လူငယ္ပိုင္းခ်ာတိတ္နွစ္ေယာက္ စာကေလးဌက္မ်ားထည့္ထားေသာေလွာင္အိမ္ေလးကိုယ္စီျဖင့္ကုသိုလ္ျပဳလြတ္ေပးမဲ႔ သူကို ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္သူတို႔ အနီးေရာက္ေတာ႔ အစ္ကို စာကေလးေတြ လႊတ္ပါအုံး ကုသိုလ္ရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ေလွာင္အိမ္ထဲမွစာကေလးမ်ားသည္ ေတာင္းပန္ေနဟန္ သူတို႔ အားလြတ္လပ္ခြင့္ေပးပါရန္ ေျပာဆိုေန သေယာင္ ထင္ျမင္ၾကားေယာင္မိသည္။
တစ္ေကာင္ဘယ္ေလာက္လဲကြ!  (၁၀၀) ပါ အစ္ကို…. ေအး……သက္ေစ့ဆိုေတာ့(၃၆)ေကာင္ ေပးကြာ………….လႊတ္မယ္။ မင္းမွာ(၃၆)ေကာင္ျပည့္လို႔လားဟု ကြ်န္ေတာ္ေမးလိုက္ေတာ႔ ရတယ္ အစ္ကို ကြ်န္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္းစီက ခဏေခ်းလိုက္မယ္။ ေအာင္ေအာင္….. ငါ႔ကိုစာကေလး(၁၀)ေကာင္ ခဏေခ်း။ ညေနက်ရင္ျပန္ေပးမယ္။ ထို႔ေနာက္ကြ်န္ေတာ္လည္းစာေလးမ်ားကိုတစ္ေကာင္ျပီးတစ္ေကာင္လႊတ္ေပးေန

သည္။ နီးစပ္ရာသစ္ပင္ေပၚပ်ံတက္သြားေသာစာကေလးမ်ားၾကည့္ရင္း.. မင္းတို႔ ဘဝေလးေအးခ်မ္းလြတ္လပ္ သလို ငါ့ဘဝေလးလည္းေအးခ်မ္းလြတ္လပ္ပါေစလို ့ရင္ထဲမွာၾကိတ္ဆုေတာင္းမိေနသည္။စာကေလးဖိုးပိုက္ဆံ

ရွင္းေပးရင္းေစာေစာကခ်ာတိတ္ေျပာေသာ ညေနၾကရင္ျပန္ေပးမည္ဆိုေသာစကားကို သတိရမိကာ ကိုယ့္ညီ မင္းတို႔ စာကေလးေတြကို ဘယ္လို ဖမ္းလို႔ မင္းသူငယ္ခ်င္းကို ညေနျပန္ေပးမယ္လို႔ မင္းေျပာတာလဲ?
ထိုသို ့ကြ်န္ေတာ္ေမးလိုက္ေတာ႔ အံ့ၾသေသာအမူအရာျဖင့္ ၾကည့္ျပီး ဖမ္းစရာမလိုဖူးအစ္ကို ညေနၾကရင္
သူတို ့ဘာသာသူတို ့ျပန္လာၾကတယ္။အနားေရာက္ေတာ့မွ ဖမ္းျပီးေလွာင္အိမ္ထဲထည့္လိုက္ရုံပဲ။ ကြ်န္ေတာ္အေတာ္ၾကီးကို အံ့ၾသသြားသည္။ ဘယ္လို ဘယ္လို ရွင္းစမ္းပါအုံး ကိုယ့္ညီ။
ကြ်န္ေတာ္ေျပာျပရင္ အစ္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေပၚကို နားလည္ေပးနိုင္မွရမယ္။ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ဒီအလုပ္ကို မလုပ္ခ်င္ပါဖူး ဒါေပမဲ့ လြယ္လင့္တကူ ေငြရွာလို ့ရေနလို႔ သာလုပ္ေနရတာပါ။ အေရးထဲ ဆရာသမားက နိဒါန္းေတြနဲ႔ လုပ္ေနေတာ့ေအးပါ ငါ နားလည္ပါတယ္ကြာ ေျပာစမ္းပါ။
ဒီလို အစ္ကို .... အစ္ကို အခုလြတ္ေပးလိုက္တဲ ့စာကေလးေတြက ဒီဝန္းက်င္မွာေရာင္းေနတဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔လို လူေတြရဲ႕ သားေကာင္ တနည္းအားျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ရဲ့အလုပ္သမားေတြပဲအစ္ကို။ ေတြ႔လား..အစ္ကို။ ေလွာင္အိမ္ထဲက အစာခြက္နဲ႔ ေရခြက္၊ အဲ့ထဲမွာ မူးယစ္ေစတဲ ့ေဆးတမ်ိဳး ေဆးေျခာက္လို မ်ိဳးေပါ႔ ထည့္ထားတယ္ သူတို ့စားေသာက္ျပီးရင္မိွန္းေနၾကတယ္ ဘယ္မွ မပ်ံဖူး။ ေနစဥ္စားေသာက္ေနေတာ့ ေဆးစြဲတဲ႔ လူေတြလိုပဲ ျဖစ္ေနျပီ။ဘာမွသူတို႔မသိဖူး အေဝးကို ပ်ံသြားရမွန္းလည္းမသိအခ်ိန္တန္စားရဖို႔ ေလာက္နဲ႔ ေလွာင္အိမ္ဟာသူတို႔ဗိမၼာန္လို႔ မွတ္ထင္ေနၾကတယ္။ ဒီေတာ့ အခုအစ္ကို လြတ္ေပးလိုက္တယ္။ သူတို႔ေတြ အေဝးကို မပ်ံဖူး။ နီးရာသစ္ပင္ေတြမွာပဲနားေနၾကတယ္။ညေနအိပ္တန္းတက္ခ်ိန္ေရာက္တာနဲ႔
ေလွာင္အိမ္ေလးကိုင္ အသံေပးလိုက္တာနဲ႔ သူတို႔ေတြ ကြ်န္ေတာ္တို႔အနီးကို ပ်ံဆင္းလာၾကတယ္။ အဲဒီအခါအသာေလးဖမ္းေလွာင္အိမ္ထဲျပန္ထည့္၊ အစာေကြ်းေတာ႔ သူတို႔ေပ်ာ္ေတာင္ေနေသးတယ္အစ္ကို

ျပန္ေျပာရမဲ႔စကားလုံးရွာမေတြ႕ေတာ႔လို႔ခ်ာတိတ္ကိုနူတ္ဆက္ျပီးမဟာဝိဇိရဘုရားဖက္ထြက္လာခဲ႔မိတယ္၊

ေၾသာ္…သူတို႔လည္း ဝမ္းေရးအတြက္အဆင္ေျပသလိုရွာေဖြစားေသာက္ေနၾကရတာပါလားလို႔ေတြးေတာ

ရင္းဘုရားကိုလက္ယာရစ္ပတ္ျပီးကားစီးကာအိမ္သို႔ျပန္လာခဲ႔သည္။အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္လုံး အေတြး

ထဲတြင္ စာကေလး၊ေလွာင္အိမ္၊စာကေလးေရာင္းေသာခ်ာတိတ္တို႔ကစိုးမိုးေနရာယူလာခဲ႔သည္။အိမ္ျပန္

ေရာက္ေတာ႔လည္းဘာမွမလုပ္နိုင္ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနမိသည္။ပ်ံသြားရေကာင္းမွန္းမသိ၊ေလွာင္အိမ္ကို

သူတို႔ရဲ႕အသိုက္လို႔ထင္မွတ္ယူဆေနသည္၊ညေနေစာင္းအသံေလးေပးလိုက္တာနဲ႔အနားကိုပ်ံလာကာ

အဖမ္းခံေနၾကသည္၊ဘယ္မွမသြားတတ္၊ရွာေဖြမစားေသာက္တတ္ၾကေတာ႔……လႊတ္ေပးလိုက္တဲ႔ခဏ

တာသူတို႔ေပ်ာ္ေနၾကသည္…..ေတြးရင္းနဲ႔ေခါင္းေတြပါကိုက္ခဲလာေတာ႔သည္၊ဘာလို႔တျခားကိုမပ်ံၾကတာ

လည္း၊ပ်ံသန္းသြားတဲ႔စာကေလးေကာမရွိဖူးလား။။။ေမးခြန္းေတြထပ္လာခဲ႔ေလျပီ။ထိုအခ်ိန္တြင္မထင္မွတ္ပဲ

အေတြးအာရုံတခုေပၚလာသည္….ဟာ….လို႔ေယာင္ရမ္းေအာ္မိသည္၊ျပီးေတာ႔ ဟားတိုက္ရယ္ေမာမိေလ

သည္။မေဟသီသည္ ဘုရားမွျပန္လာျပီးစိတ္မွေကာင္းေသးရဲ႕လားဆိုေသာသေဘာျဖင္႔လွမ္းၾကည္႔ကာ

ေမးေငါ႔ျပေလသည။ဘာမွမဟုတပ္ပါဖူးလို႔ေျပာရင္းကြ်န္ေတာ္႔အေတြးရဲ႕အေျဖကိုထင္းထင္းရွင္းရွင္းျမင္ေတြ႕

ခဲ႔မိသည္။ ထပ္တူက်ေနေသာ ဘဝနွစ္ခု…….

ခ်ာတိတ္ေျပာသြားေသာစကားမ်ားတြင္ သူက…အလုပ္ရွင္…စာကေလးမ်ားက သူ႕အလုပ္သမားမ်ား

အလုပ္လုပ္ရာေနရာက ေလွာင္အိမ္။ ေသခ်ာျပီ…ေသြးထြက္ေအာင္မွန္ေနေလျပီ….

ကဲၾကည္႕ေနာ္……ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္….စာကေလးမ်ား……လက္ရွိအလုပ္ရွင္မ်ားသည္….ခ်ာတိတ္

ေလွာင္အိမ္သည္.ကြ်န္ေတာ္တို႔ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္အိမ္ဟုထင္မွတ္ထားေသာ စင္ကာပူနိဳင္ငံမျဖစ္ေနေလဖူးလား။

ျမန္မာျပည္မွာေနစဥ္ကာလက ကိုယ္ပိုင္အလုပ္ေလးမို႔ ဖြင္႔ခ်င္တဲ႔အခါဖြင္႔ မလုပ္ခ်င္ေသာေန႔ပိတ္ထားျပီး

လြတ္လပ္စြာေနနိဳင္ခဲ႔တယ္၊စင္ကာပူေရာက္လာသည္႔ေန႔မွစျပီးကိုယ္႔ကိုမပိုင္ ေလွာင္အိမ္ထဲကစာကေလး

မ်ားနဲ႔တူလာသည္၊မနက္အလုပ္သြား…ညေနအလုပ္ျပန္နဲ႔ ဘဝသည္အသားက်ကာေပ်ာ္ရႊင္လာျပီး စင္ကာပူ

က ဘဝတခုျဖစ္လာခဲ႔တယ္၊ဘယ္မွသြားဖို႔လည္းမစဥ္းစား၊ျပန္ဖို႔လည္းမေတြးေတာမိ၊လုပ္လိုက္္စားလိုက္

သုံးလိုက္စြဲလိုက္နဲ႔ဘဝကိုသာယာေနခဲ႔ၾကတယ္၊အေျခအေနအေၾကာင္းေၾကာင္႔ျပန္ၾကေတာ႔လည္း လြတ္လပ္ျပီးဆိုေသာစိတ္ခံစားမွဳကျပန္တုံးခဏသာေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ႔ျပီး ရက္နည္းနည္းၾကာလာသည္ႏွင္႔

ေလွာင္အိမ္ကိုသာ တမ္းတေနမိၾကသည္မဟုတ္ပါလား။အျပီးျပန္ျပီးလြတ္ေျမာက္ျပီဟုထင္ေသာသူမ်ား

လည္း ဘယ္ကစျပီးဘာလုပ္ရမည္မသိ…စုံစမ္းရင္းပါလာတာေလးေတြကုန္ျပီး စင္ကာပူျပန္ေရာက္လာၾက

ျပန္သည္။တခ်ိဳ႕ေသာသူမ်ားကေတာ႔ လက္ရွိထက္ေကာင္းေသာနိဳင္ငံသို႕ေျပာင္းေရႊ႕ျပီးေလွာင္အိမ္အသစ္

တခုမွာအလွေမြးစာကေလးအျဖစ္ရပ္တည္ေနၾကတယ္၊အျပီးလြတ္ေျမာက္သြားတဲ႔သူမ်ားလည္းရွိပါတယ္၊

ကြ်န္ေတာ္လည္း လြတ္လပ္ျပီကြဟု ေၾကြးေၾကာ္ေအာ္ဟစ္ျပီး ျမန္မာျပည္ကိုျပန္သြားခဲ႔တယ္၊လြတ္လပ္ပါ

တယ္၊စားခ်င္တာစား….သြားခ်င္ရာသြား….လုပ္ခ်င္တာလုပ္…..ေနခ်င္သလိုေန….ေပ်ာ္လိုက္သည္႔ျဖစ္ျခင္း

(၂)ပတ္ေက်ာ္လာေတာ႔နည္းနည္းပ်င္းလာသည္…သြားစရာကသိပ္မရွိေတာ႔…..ပိုက္ပိုက္ကအင္အားနည္းလာျပီ၊ေနာက္ဆုံးေတာ႔ေလွာင္အိမ္ေလးကိုသတိရလာသည္။ျပန္ခ်င္လာသည္။ရုိက္မေခၚရပါပဲ ေလွာင္အိမ္

ထဲအတင္းျပန္ဝင္မိသည္၊အခုေတာ႔ေလွာင္အိမ္ေလးထဲျပန္ေရာက္ေနျပီ..ေလွာင္အိမ္ေလးထဲမွာ ျမဴးတူးခုန္

ေပါက္ေနျပီ…..ခုန္ေပါက္ေနရင္း ေနာင္တၾကိမ္လႊတ္ေပးမဲ႔သူ….လြတ္ရမဲ႔ရက္ကိုေမွ်ာ္ရင္း…….

ေၾသာ္…….လႊတ္အုံးမလားအစ္ကို….တစ္ေကာင္မွ (၁၀၀)ပါ

အေမ႔သား