အေမ႔သား နဲ ႔ခ်စ္ရပါေသာ ေသာၾကာ

ေသာၾကာေန ့မနက္

မိုးကေလးေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ရြာေနသည္၊

အလုပ္လည္းမသြားခ်င္၊လုပ္လက္စ စက္တလုံးက ကိုယ္႔လက္ထဲဆိုေတာ့ မသြား၍လည္းမျဖစ္ေပ။

အိပ္ရာကထေရခိ်ဳး၊အဝတ္လဲ၍အေဖ့သမီးသြားဆင္းယူထားေပးေသာမိုးကာအက်ၤီနဲ႔ေဘာင္းဘီကိုဝတ္ကာ ဆိုင္ကယ္ရွိရာဆင္းလာခဲ့သည္။ ေသာၾကာေန႔သည္အစ္မသက္ေဝတို႔၊ အေဖ႔သမီးတို႔လို စေန၊တနဂၤေႏြ

ပိတ္ေသာသူေတြအတြက္ေတာ့သာယာေသာေန႔တေန႔ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္နိုင္ေပမဲ့အေမ့သားအတြက္ေတာ့ ဟိုပတ္ပ်ိဳးေလးလို"ထူးမျခားနား"ေပါ့။ဆိုင္ကယ္ကိုစီးျပီးCoporation-roadကေနPIEေပၚတက္၊lane2 ကေနမွန္မွန္စီးလာရာကေရွ့ကကားတစီးရဲ့အမွတ္မထင္အုပ္လိုက္တဲ႔ဘရိတ္မီးေရာင္သည္ကိုယ့္မ်က္စိထဲ ရဲကနဲျမင္လိုက္ရေတာ့တျပိဳင္တည္းဆိုသလိုေရွ့ေနာက္ဘရိတ္ဆြဲနင္းလိုက္မိသည္။သြားျပီ! ေနာက္ဘီးသည္
ခါရမ္းကာထိမ္းမရေတာ့mission-impossibleထဲကတြမ္ခရုလိုမိ်ဳး၊ဒါေပမဲ့ကိုယ္ကေတာ့တြမ္ခရု မဟုတ္ေတာ့ေပတရာနဲ႔မိတ္ဆက္အနမ္းေလးေပးျပီးတရြတ္ဆြဲကာဆိုက္ကယ္နဲ႔အတူပါသြားေလသည္။
ေရာင္ရမ္းကာအတင္းကုန္းထျပီးဆိုင္ကယ္ကိုထူဖို႔ၾကိဳးစားမိသည္။မရေတာ့ပါ။အရက္မူးသမားလို တေဇာင္း
ဆြဲေနျပီ။နားထဲမွာဘာမွမၾကားရေတာ့။ကံေကာင္းစြာေနာက္ကားေပၚမွလူတေယာက္ဆင္းလာျပီးကိုယ္႔ဂ်ိဳင္းေအာက္
မွလက္လိွ်ဳကာထူမထားေပးသည္။ေနာက္ထပ္ဆိုင္ကယ္တစီးထပ္ေရာက္လာျပီးသူတို ့နွစ္ေယာက္တြဲကူ
ကလမ္းေဘးသို႔ပို႔၍ကိုယ့္အားေမးျမန္းၾကသည္။မၾကားတခ်က္ၾကားတခ်က္ျဖင့္ေခါင္းညိတ္မိသည္လား
ေခါင္းခါမိသည္လားမေဝခြဲတတ္ေတာ့ေပ။ကိုယ့္အားလမ္းေဘးတြင္ခဏေမွးထား၍သူတို႔နွစ္ဦးဆိုင္ကယ္ကို
ထူလမ္းေဘးကိုတြန္းပိုျဖင္႔အလုပ္ရႈပ္ေနသည္။ျပီးေတာ့မွေနာက္ကားေပၚကတေယာက္ကငါလူနာတင္ယာဥ္
ေခၚထားေပးသည္တဲ႔။ကိုယ့္ကိုေခါင္းမွာေဆာင္းထားေသာဦးထုပ္ကိုခ်ြတ္ေပးကာ ေနသာရဲ့လား။
ဘယ္လိုေနေသးလဲေမးသည္။စင္ကာပူတြင္သူ႔လိုလူမ်ိဳးရွားပါးလိမ့္မည္။သူနဲ႔လားလားမွမဆိုင္ေပမဲ႔ကားေပၚမွဆင္းလာကာ ကူညီခဲ့သည္။ကြ်န္ေတာ္အိမ္ကိုဖုန္းဆက္ဖို႔စဥ္းစားမိသည္၊ဖုန္းဆက္လိုက္သည္။အေမနဲ ့တည္႔တည္႔တိုးေလသည္။

အေမ႔အသံသည္စိုးရိမ္ပူပန္မႈအျပည္နဲ႔အေဖ႔ကိုလွမ္းေအာ္ကာဆိုင္ကယ္လဲသည္႔ေနရာကိုေမး၍အေဖ႔ကို အျမန္သြား၊ကေလးဆိုင္ကယ္ေမွာက္လို႔ဆိုေသာအေမ႔အသံသည္ကြ်န္ေတာ္႔ရဲ႔ဒဏ္ရာတခ်ိဳ့တဝက္သက္သာသလို ခံစားမိသည္။အေဖ့သမီးကိုေတာ့မေခၚျဖစ္ပါ။သူ၏စိုးရိမ္ပူပန္မႈကအေမ႔ထက္ပိုသလိုသူ ့အတြက္လည္းစိုးရိမ္ေသာ
ေၾကာင္႔အေၾကာင္းမၾကားေတာ့ေပ။ပထမယာဥ္ထိန္းရဲမ်ားေရာက္လာသည္။ဓါတ္ပုံရုိက္သည္။ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ၊
ဘာေၾကာင့္ျဖစ္တာလဲေမးၾကသည္။သူတို႔အေမးကိုမေျဖနိုင္တဝက္ေျဖတဝက္ျဖင့္.....ဘယ္လက္ဖေနွာင့္နွင့္ညာလက္တံေတာင္ဆစ္က ေတာ္ေတာ္နာလာသည္။စိတ္အထင္ေတာ့က်ိဳးေလျပီ။

သိပ္မၾကာ။အေဖနဲ႔လူနာတင္ကားေရွ့ဆင့္ေနာက္ဆင့္ဆိုသလိုေရာက္လာသည္။ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စဥ္အေဖ႔ကို
ေျပာျပ၍ဆိုင္ကယ္ရယ္၊ယာဥ္ထိန္းရဲရယ္၊အေဖရယ္၊အတူထားခဲ့၍လူနာတင္ကားျဖင့္NUH သို ့ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။
ကားေပၚတြင္ ေမးၾကျပန္သည္၊ ဘယ္နားကနာလဲ။ ဘယ္ေဆးနဲ ့မတည့္ဖူးလဲ။ သက္သာလား။

ေမးျမန္းျပီးသကာလဆရာသမားသုံးေယာက္၏Titleသည္iPhone4Sဖက္သို႔သိသိသာသာကူးေျပာင္းသြားျပီး
တခါတရံအသက္ရႈရတာအဆင္ေျပလားဟုတခြန္းသာေမး၍Siri ေနာက္ေကာက္ေကာက္ပါသြားၾကေလသည္။

ေဆးရုံေရာက္ေတာ့လည္းနပ္စ္မေလးေတြကေမးတယ္။မတည္႔တဲ႔ေဆးရွိလား၊လက္ကနာတာလား၊ေခါင္းမူးလား၊ အသက္ရႈရတာအဆင္ေျပလား၊ေမာေနလား၊(လား)ေပါင္းမ်ားစြာထဲတြင္နစ္မြန္းရင္းအလိုလိုစိတ္အားငယ္လာသည္။
အသက္ကသာလူ႔ဘဝစဖို႔(၄)နွစ္ပဲလိုသည္၊ေဆးရုံသို႔တခါမွကိုယ္ကိုတိုင္မတက္ဖူး၊သူမ်ားေတြကိုသာလိုက္ပို႔ လိုက္ေစာင့္ေပးဖူးတာ၊ထိုအခ်ိန္တြင္အစ္မသက္ေဝရဲ့အမ်ိဳးသားကိုၾကီးကိုျမင္လိုက္ရေတာ့အားငယ္စိတ္မ်ား နည္းနည္းေပ်ာက္သြားသည္။ အစ္မသက္ေဝဖုန္းဆက္၍ ၾကိဳေျပာထားသည္ထင္...

ဒါဆို အေဖ့သမီးလည္းသိေလာက္ျပီ။

ခဏေနေတာ့ကိုၾကီးလည္းအလုပ္ရွိ၍ျပန္သြားသည္။ဆရာဝန္တေယာက္လာလိုက္၊ေမးလိုက္၊နပ္စ္တေယာက္လာလိုက္
ေျဖလိုက္နဲ႔ကုတင္ေပၚတြင္ပက္လက္လန္ေနေလသည္။ေနာက္ဆုံးတေယာက္လာမွနာတာေပ်ာက္ေအာင္ေဆးထိုးေပး
မည္။ျပီးလ်ွင္x-rayရုိက္ရမယ္ဟုေျပာကာတင္ပါးသို႔ထင္မထားစဥ္နွစ္လုံးဆက္တိုက္ပစ္သြင္းလိုက္သည္။
ထိုအခါေဆးတန္ခိုးေၾကာင့္အနာသက္သာသလိုခံစားရသည္။ခဏမ်ွကုတင္ေပၚတြင္လွဲေနျပီးေနာက္ဓါတ္မွန္ရုိက္ဖို ့
လာေခၚသြားသည္။ေကြ႔ကာပတ္ကာျဖင့္အခန္းတခန္းေရွ့အေရာက္အိုလံပစ္မီးရႈးတိုင္လက္ဆင့္ကမ္းသလို ေနာက္
တေယာက္လက္သို႔(ေရာ့အင့္)ဟုထိုးေပးျခင္းခံရသည္။အခန္းထဲေရာက္ေတာ႔အေမ့သားတို႔ေမာ္ဒယ္ဘိြဳင္းျဖစ္ရျပန္ျပီ

ကိုစိန္ရဲ႔ပိုစ္ကိုသြားသတိရမိသည္။လက္ကိုဒီလိုထား၊တံေတာင္ေလးကိုေကြးထားပါ၊ဒူးေဂါင္းေလးနည္းနည္းေထာင္၊ ေျခေထာက္ေအာက္ကို ခ်၊ လက္ကို မေကြးထားနဲ ့ ဆန္ ့ထားပါ၊ ဟုတ္ျပီ ရုိက္မယ္နဲ ့ ၁၀ ပုံေလာက္အရုိက္ခံလိုက္ရသည္။
ျပီးေတာ့ အေရးေပၚလူနာေဆာင္သို ့ ထပ္မံ လက္လြဲျခင္းခံရျပန္သည္။
နပ္စ္မေလးနွစ္ေယာက္လာ၍ဆုတ္ျပဲသြားေသာဒဏ္ရာမ်ားကိုေဆးလိမ္း၊ေဆးထည့္ပတ္တီးစည္းေပးျပီး ကဲ..သြားေလေရာ့လဟယ္ ဟုဆိုကာကုတင္ေပၚတြင္ပက္လက္တင္ကာ လက္ပင္မျပထြက္သြားၾကသည္။
ဒါေပမဲ႔..သာပါသည္၊အပုံၾကီးသာပါသည္၊(ဘာ)သာသည္ဆိုတာကိုေတာ့  ေဒၚျမေလးေလသံျဖင့္
ေျပာကိုမေျပာခ်င္ေတာ့ပါဖူးေအဟုေျပာရေပမည္။ထိုအခ်ိန္တြင္အစ္မသက္ေဝနဲ႔အေဖ့သမီးတို႔ အျပင္တြင္ေရာက္ေနၾကသည္။အေမ့သားလည္းတင္ပါးေပၚထင္မထားပဲအေဆာ္ခံထားရတဲ႔ေဆးစြမ္းေၾကာင္႔
သက္သာသလိုရွိလာလို႔ဆရာဝန္ကိုေျပာျပျပီးေဆးရုံကဆင္းခြင့္ေတာင္းခဲ့သည္။နပ္စ္မေလးကရွင္းျပသည္။
 အရုိးမက်ိဳးပါတဲ႔၊ လဲက်တဲ႔ အရွိန္ေၾကာင္႔ နာတာပါလို႔ေျပာျပီး၊
ဒါကေဆးခြင့္၊ဒီဟာကေဆးဖိုး၊ဒီဟာ-ဟိုဟာနဲ႔ရွင္းျပေပမဲ႔အေမ့သားမ်က္စိအျမင္ကေဆးခြင့္ဆိုေသာ
စာရြက္ေပၚသို႔အာရုံေရာက္ေနသည္။ေသာၾကာ၊စေန၊တနဂၤေႏြ၊အဆစ္ပါလာသည္ကတနလၤာရုံးပိတ္ရက္-ရက္ရက္ေရာေရာေပးလိုက္တာပါလားလို႔ေတြးမိသည္။သူတို႔ကိုပဲေဒါသျဖစ္ရမလား၊အျမဲတမ္းနီးပါးေသာၾကာေန႔
မွျဖစ္တတ္ေသာကိုယ့္ကံၾကမၼာကိုပဲအျပစ္ပုံရမလား။ဆက္မေတြးေတာ့ပဲအျပင္ကိုထြက္အေဖ့သမီးနဲ႔ေတြ႔ေဆးဖိုးေပး၍
အစ္မသက္ေဝကအိမ္အထိလိုက္ပို႔ေပးခဲ့ေသာေၾကာင့္အေမ့သားရဲ့ေသာၾကာေန႔ကမလွမပနဲ႔ျပီးလုျပီးခင္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့စိုးရိမ္တဲ႔အေမ့ရဲ့မ်က္နာရယ္၊ပူပန္ေနတဲ႔အေဖ့သမီးရဲ့ပုံရိပ္ေတြကိုခဏမ်ွလစ္လ်ွဳရႈျပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။အိပ္ရာနိုးေတာ့အေဖျပန္ေရာက္ေနျပီ၊တဇာတ္လမ္းတစခန္းထရျပီ၊ယာဥ္ထိန္းရဲအရာရွိက မွာသြားသည္။ေဆးရုံကဆင္းလာလ်ွင္သူ႔ကိုအေၾကာင္းၾကားပါတဲ႔အေဖေပးေသာဖုန္းနံပါတ္ေခၚေတာ႔အရာရွိက အင္တာေပၚ ငျပဳးထိုင္ျပန္ေလျပီ။

ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ ? ဘာေၾကာင့္ျဖစ္တာလဲ? ဘယ္ေနရာမွာလဲ? အရွိန္ဘယ္ေလာက္နဲ ့ေမာင္းလို ့ လဲ?
ဘာေတြကိုတိုက္မိေသးလဲ ?
ေဆးရုံမွာ (လား) လာသမ်ွ၊ ယာဥ္ထိန္းရဲ နဲ ့ေတြ ့မွ (လဲ) ရတဲ ့ကိုယ့္အျဖစ္....
ေမးသမွ်ေျဖ၍ဗုဒၶဟူးေန႔မနက္သူ႔ကိုလာေတြ႔ရန္ေျပာခဲ့သည္။ဗုဒၶဟူးေန႔ရာက္ေတာ႔ယာဥ္ထိန္းရဲဌာနခ်ဳပ္
သို႔သြား၍အရာရွိနဲ႔ေတြ႔ခဲ႔သည္။အခန္းလြတ္ထဲတြင္အရာရွိနွစ္ေယာက္ဗ်ဳးျပန္ေလသည္။ မထူးျခားေသာေမးခြန္းမ်ားစြာေမးျမန္းျပီးထူးျခား၍ မူးသြားေစေသာအရာမ်ားကေနာက္မွကပ္ပါလာခဲ့သည္။
စင္ကာပူတြင္ေနစဥ္ကာလတေလ်ွာက္လုံးတခါမွမၾကဳံခဲ့ဖူးေသာအျဖစ္မို ့ ေငးေၾကာင္ကာ ဆြံအသြားရသည္။
ခုလိုျဖစ္တဲ႔အတြက္ လိုင္စင္ပိြဳင့္ ျဖတ္ခံရမည္။ ဒဏ္ေငြ ေဆာင္ရမည္။ တရားရုံးသို ့သြားရမည္။ ခဏမ်ွအာေစးကပ္ျပီး ဆရာရယ္ အခုဟာက ကိုယ့္ဖါသာကိုယ္ေမွာက္တာပါ ဘယ္သူမွလည္းမတိုက္မိပါဖူး၊
တိုက္တာမတိုက္တာနဲ႔မဆိုင္၊ကိုယ္႔ဖါသာျဖစ္ေပမဲ႔ဆိုင္ကယ္လဲေတာ႔ကားလမ္းပိတ္၊လမ္းပိတ္ေတာ့ အသြားအလာဒုကၡေရာက္တယ္၊မဆင္မျခင္ေမာင္းလို႔ျဖစ္ေစ၊ဆင္ျခင္လို႔ျဖစ္ေစ၊လူထုကိုအေနွာင္႔အယွက္ျဖစ္ရင္
အေရးယူခြင့္ရွိသည္တဲ႔ ဘာတတ္နိုင္မည္နည္း။ ျဖစ္သမ်ွအေၾကာင္းအေကာင္းပဲေပါ့၊
ျဖတ္မယ္ဆိုအျဖတ္ခံံရုံ၊ေဆာင္ဆုိေတာ့လည္းေဆာင္ရုံ၊တရားရုံးဆိုေတာ့လည္းရုံးရတာေပါ့လို႔စဥ္းစားတုန္း သို႔ေသာ္မင္းလိုင္စင္ရဲ့ရာဇဝင္ကိုၾကည့္တာ(၆)နွစ္ေက်ာ္ျပီ၊ဘာျပစ္မႈမွမရွိဖူး၊ဒါေၾကာင့္ငဲ့ညွာေသာအားျဖင့္ တၾကိမ္ခြင့္ျပဳလိုက္မယ္၊(၀ယ္ယူ)ဆိုျပီး၊ေနာက္တခါဆိုရင္ေတာ့ဘာညာေပါ့ဆိုတာနဲ ့ ဝမ္ေဆြ ့ဝမ္ေဆြ ့ဝမ္ဝမ္ေဆြ ့လုပ္ျပီးျမန္ျမန္ေလး လစ္လာခဲ့ရေလသည္။

ဆိုင္ကယ္ေလးကေတာ့ေဆးရုံေရာက္ေနျပီ။မေန႔ညကမဲရုံဖြင့္မဲခြဲဆုံးျဖတ္၍အေမ့သားဆိုင္ကယ္ ဆက္စီးသင့္၊ မစီးသင့္ မဲဆႏၵခံယူေတာ့ ၄ : ၁ နဲ ့ မဲရႈံးလို ့ အေမ့သား ဆိုင္ကယ္ျပန္ေရာင္းရေပေတာ့မည္။
( အစစအရာရာ လိုက္ပါကူညီေပးေသာ အစ္မသက္ေဝ နွင့္ ကိုၾကီး၊ စိုးရိမ္ပူပန္စြာ(ဆိုင္ကယ္ေလး)
ဘာျဖစ္သြားေသးလဲဟု ေမးၾကေသာ AaB ဝိုင္းေတာ္သားအားလုံးကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္)

အေမ့သား